Eenzaamheidsgevoelens komen tegenwoordig vaak voor, bij jong en oud en in alle lagen van de bevolking. Praten over eenzaamheid daarentegen gaat vaak gepaard met heel wat schaamte, zeker wanneer het wordt toegedicht aan een persoonlijke tekortkoming. Dit artikel tracht eenzaamheid in een normaliserend en appreciërend systemisch kader te plaatsen. Hoe vernietigend eenzaamheid ook kan zijn, er is steeds een keerzijde aan de medaille. Eerst wordt er dieper ingegaan op de beleving van eenzaamheid bij de cliënt, om daarna te onderzoeken hoe de eenzaamheid van de therapeut een valkuil en een kracht kan zijn in de therapieruimte. Verder wordt er gekeken naar de manier waarop we ons als therapeut kunnen opstellen ten dienste van de therapeutische relatie tussen therapeut en eenzame cliënt.