Marian Ploegmakers-Burg schetst de ontwikkeling van de eerste Nederlandse opleiding tot supervisor bij het Amsterdams Instituut voor Gezins- en Relatietherapie. Superviseren is leren leren stelt zij en ze bespreekt een aantal bouwstenen die dit proces kunnen ondersteunen.
Vastlopen doet elke therapeut weleens. Juist door de persoon van de therapeut op zorgvuldige wijze centraal te stellen in supervisie, vinden Peter Rober, Karine Van Tricht en Hadi Waelkens handvatten om de impasse te doorbreken en flexibiliteit in positionering te hervinden.
Bruno Hillewaere beschrijft een manier van werken in supervisie waarin de dialoog en de samenwerking tussen supervisant en supervisor centraal staan. De werkwijze wordt beschreven aan de hand van de metafoor van een reis.
Ramón Karamat Ali houdt de competentieprofielen van de NVRG tegen het licht en komt met bruikbare vragen om culturele verschillen en betekenissen bewust en bespreekbaar te maken.
Ineke Rood constateert dat het verre van vanzelfsprekend is om de familie in vivo in de leertherapie te betrekken. Zij besloot de ervaringen van de systeemtherapeuten in opleiding zorgvuldig na te vragen.
In een volgend artikel buigen Anna de Voogt en Barbara Wahl zich over een lang bestaande en veel bediscussieerde vraag in ons vak: is leertherapie zoals deze nu als verplicht onderdeel in de NVRG-opleidingsroute tot systeemtherapeut wordt vormgegeven, noodzakelijk?
In het laatste artikel introduceren Robert van Hennik, Véronique Limpens en Marieke Römer een werkmodel dat zij het ‘systemisch kompas’ noemen. De auteurs leggen uit hoe het systemisch kompas hen helpt om motieven, zorgen en waarden uit te vragen en om betekenissen overeen te komen, alvorens een plan te maken en tot veranderende interactie te komen.
In de rubriek Reflectie doet Aristides Tamboer verslag van zijn leerproces in het online behandelen van systemen. De covid-pandemie heeft velen van ons voor de acute uitdaging gesteld om waar mogelijk ons behandelcontact digitaal vorm te geven. Niet zonder slag of stoot ontdekte hij hoe digitale systeemtherapie uitdagend en werkzaam kan blijven in tijden van noodzakelijke fysieke afstand.
Judith de Graaf maakt ons in haar openhartige bijdrage aan De Praktijk deelgenoot van haar tobberij rond een opleideling in hijab, die tijdens een vanuit het hechtings- en ervaringsgericht perspectief gegeven blok systeemtherapie in een psychotherapieopleiding gesloten bleef over haar persoonlijke achtergrond.
In de bijdrage aan Professie & Persoon van de hand van Cathy Van Gorp staat Lieve Cottyn centraal.
Het nummer eindigt met de rubrieken Congressen en Boeken (en zo).
